odličan tekst..sa stanovišta lingvistike..ipak...postaje sve jasnije da se rasrbljivanje nekada Srba "vrši" baš po dijalekatskoj liniji ekavica - navodno samo srpska, ijekavica - u perspektivi samo hrvatska... primer: Jezički standardi u današnjoj federaciji BiH i CG sve više postaju hrvatski književni jer ove male državice nemaju LjUDSKIH kapaciteta da ustanove sopstvene ( na stranu što bi tek to bilo besmisleno)...zato treba naglasiti da je jako pametno što je republika Srpska normirala i ekavicu kao jezički standard iako "ista" nije u tradiciji tamošnjeg naroda...za razliku od Crne Gore koja je još u "Titino" doba normirala ustavno jezik kao "srpski ijekavskog izgovora" onemogušivši time intelektualce sopstvene dijaspore (koja većinom živi u Srbiji, govori ekavski i makar je duplo brojnija od domicilnog stanovništva)da učestvuje u "javnim" poslovima...jedan naizgled banalan primer - da budu novinari u crnogorskim elektronskim medijima (ekavica je neustavna).. uzgred nacija je vezana za državu - prema tome Srbi, Crnogorci i Hrvati JESU (ili bar mogu da postanu) nacije ali muslimani nisu...
Preporuke:
0
0
2
sreda, 19 novembar 2008 18:56
Igor Jaramaz
Zanima me koji su bili autori ozbiljnih predloga tokom Američke revolucije za nomenklaturu "američkog jezika" kao zvaničnog? Što se tiče urdua, on nije sasvim kako autor tvrdi, "muslimansko-pakistanska" varijanta hindija već urdu i hindi zajedno čine dijasistem zvani hindustani čiji govornici razumeju drugu stranu. Urdu karakteriše lokalizovani rečnik koji ima značajan broj pozajmica iz persijskog, arapskog i turskog. Njime govore Hindustanci Pakistana ali i muslimani Indije (kojih je više nego u samom Pakistanu) pa je čak zvanični u par indijskih državica (političkih jedinica).
Što se tiče histerije da bi usvajanje ekavskog standarda značilo nekakvo otuđenje od istorijskih ličnosti srpske ijekavske književne tradicije iza njih obično leži nesigurnost ijekavaca odnosno njihova kvazi-rasistički osećaj superiornosti nad ekavcima. Ijekavica je po lingvističarima nastala u razdoblju između 12. i 14. veka spajanjem ikavice i ekavice. S toga jotovanje (jekavizacija) zavisi od lokalnog govora, često je nepotpuna s više ili manje elemenata ekavizma ili ikavizma. U Semberiji ali u Staroj Srbiji (Berane, Vasojevići) su prisutni mnogi primeri ekavizma koji pak standardizatori ijekavizma pokušavaju da iskorene sve to čineći pod izgovorom očuvanja nekakvog lokalnog partikularizma iako je po definiciji, književni jezik sterilno veštačan.
Preporuke:
0
0
3
nedelja, 23 novembar 2008 19:23
Vladislav B. Sotirović
Evo jednog uspešnog primera borbe za standardizaciju američke varijante engleskog jezika nakon proglašenja nezavisnosti SAD: Noah Webster (1758-1843), 'American Dictionary of English Language', 1827. Uzimajući u obzir ovu Vebsterovu ediciju srpska filologija bi trebalo po istom primeru da tretira i "hrvatski jezik" standardizovan od vremena Ilirskog pokreta do danas kao "srpski jezik na hrvaćanski način" iliti "hrvatska verzija srpskog jezika". Inače se lično zalažem za standardizaciju ijekavice (iako sam ekavac) kao standardnog izgovora srpskog jezika u javnoj upotrebi iz najmanje tri razloga: 1. ijekavica je daleko milozvučnija i epskija od ekavice, 2. standardizacijom ijekavice bi se stalo na put hrvatskoj teritorijalnoj megalomaniji prema ijekavskim zemljama, i 3. srpske epske narodno-junačke pesme (dakle ono po čemu nas Evropa zna i ceni) su pevane i zapisane na ijekavici.
Preporuke:
0
0
4
utorak, 25 novembar 2008 23:34
Nikola Marinković
Dobro bre, dokad više ta podela na nacije koje koriste odvojene jezike. Jezik jeste sredstvo markacije, ali nije jedino sredstvo markacije. Na kraju, čemu ovakav objektivno-naučan stav koji izbegava iznošenje vrednosnog suda? Čega li se cenjeni autor teksta plaši osim možda autocenzure? Crnogorski i bosanski jezik ne postoje, a insistiranje na nazivu srpskohrvatski jezik i posle hrvatskog proljeća je znak nespremnosti srpskog lingvističkog naučnog kruga da izađe iz jedne višedecenijske ušančenosti u nekakvo jugoslovenstvo. Nešto od takvog stava se može videti i u ovom tekstu. Samim tim što se piše o jeziku i njegovom imenovanju, nemoguće je ne ući u sferu političkog osim ukoliko autor ne želi da ostane hladno naučan i objektivan (još jedna od praznoverica naših naučnika). Šteta. Za ovako dobru temu ostajti i dalje u okvirima mišljenja prethodna dva veka govori, u najmanju ruku, da srpski lingvisti nisu spremni da se suoče sa izrazitom političnošću našeg vremena, već ostaju ušančeni iza zidova nekakve naučne objektivnosti i apolitičnosti koja će uskoro postati još jedna od fijoka u ormaru zvanom "Istorija propalih ideja"
.jpg)
Što se tiče histerije da bi usvajanje ekavskog standarda značilo nekakvo otuđenje od istorijskih ličnosti srpske ijekavske književne tradicije iza njih obično leži nesigurnost ijekavaca odnosno njihova kvazi-rasistički osećaj superiornosti nad ekavcima. Ijekavica je po lingvističarima nastala u razdoblju između 12. i 14. veka spajanjem ikavice i ekavice. S toga jotovanje (jekavizacija) zavisi od lokalnog govora, često je nepotpuna s više ili manje elemenata ekavizma ili ikavizma. U Semberiji ali u Staroj Srbiji (Berane, Vasojevići) su prisutni mnogi primeri ekavizma koji pak standardizatori ijekavizma pokušavaju da iskorene sve to čineći pod izgovorom očuvanja nekakvog lokalnog partikularizma iako je po definiciji, književni jezik sterilno veštačan.